Hermine Deurloo door velen ‘de nieuwe Toots Thielemans’ genoemd, treedt bij ons op in een nieuwe samenwerking met pianist Mike Boddé. Deurloo wordt in Europa en Amerika inmiddels door de kenners op handen gedragen en lovende kritieken zijn niet van de lucht.
Hermine won in 2018 de Bernie Bray Harmonica Player of the Year Award.
Biografie[bewerken]
Deurloo is geboren en getogen in Amsterdam. Haar vader, Karel Deurloo, was hoogleraar theologie. Ze leerde als kind blokfluit en cello spelen en kreeg interesse in jazz tijdens haar tienerjaren. De bandjes waarin ze in deze jaren speelde, richtten zich niettemin op reggae en ska.
Aan het Sweelinck-conservatorium studeerde ze altsaxofoon; later leerde ze zichzelf chromatische mondharmonica. Dit werd vanaf 1994 haar belangrijkste muziekinstrument. In 1997 bracht ze met Ricardo Insunza het jazzalbum Sozinhos uit. Het jaar erop verscheen haar eerste soloalbum, I say jazz, met John Engels op drums.
Vanaf 1998 speelde ze rond de zeven jaar voor het Willem Breuker Kollektief, zowel op saxofoon als mondharmonica. Met de groep bracht ze meerdere albums uit en deed ze wereldwijd optredens, variërend van Amerika en Europa tot in Azië. In 2005 nam ze met de Grammywinnaar Tony Scherr het album Crazy clock op in zijn huis in New York.
Pianist Mike Boddé is een verschijnsel bestaande uit een samenklontering van organisch celweefsel, dagelijks aangevuld met een dosis clomipramine hydrochloride, en wekelijks anderhalve liter kwaliteits-Pinot Noir; bij voorkeur uit de Bourgogne of Nieuw-Zeeland. Ook zullen op zijn stoffelijk overschot worden aangetroffen: resten van Kaasfondue met Dijon mosterd en cognaq, Pata Negra met zuurdesemtoast en witte chocolade. Verder zal men op zijn gelaat een laagje Antaeus after shave aantonen, onder zijn nagels huidresten vinden van de laatste ruzie met zijn geliefde getalenteerde collega Thomas van Luyn, en op zijn vingertoppen ivoorsporen signaleren afkomstig van zijn trouwe Schimmel concertvleugel. Onder zijn lippen zal zich een duidelijk spoor bevinden van lichaamssappen toebehorende aan zijn vrouw Ineke van Klinken en op zijn trommelvliezen zullen tonen navibreren van de schitterende muziek van de Russische componist Alexander Knaifel en de band Weather Report. Onder zijn schoenzolen zullen sporen kleven van zijn geboortegrond Rotterdam, Zeeuwse zeeklei en Iers Graniet. Op zijn mond zal bestorven liggen een gelukzalige glimlach van vertedering om zijn twee kinderen Hanna (14jr.) en Tijm (13jr.)
Living Here zal menig jazzliefhebber kunnen bekoren, maar pas wel op: het is een ‘groeiplaatje’ waarvoor diverse luisterbeurten wenselijk zijn.